مصوران به هزار انفعال پیوستند

که طرهٔ تو کشیدند و خامه نشکستند

ز جهل نسبت قد تو می کنند به سرو

فضول چند که پامال فطرت پستند

به رنگ عقد گهر وا نمی توان کردن

دلی که در خم زلف تواش گره بستند

ز آفتاب گذشته است مد ابروبت

کمانکشان زه ناز پر زبردستند

دماغ سوختگان بیش از این وفا نکند

سپندها به صد آهنگ یک صدا جستند

ز شام ما مکش ای حسرت انتظار سحر

به دور ما قدح آفتاب بشکستند

در این محیط ادب کن ز خودنمایی ها

حباب و موج همان نیستند اگر هستند

ادب ز مردمک دیده می توان آموخت

که ساکنند اگر هوشیار اگر مستند

ز وضع شمع خموش این نوا پرافشان است

که شعله ها همه خود را به داغ دل بستند

به ذوق وحشت آن قوم سوختم بیدل

که ناله وار چو برخاستند، ننشستند